Ό,τι και να πούμε, όσα και να γράψουμε, η ιστορία του μπάσκετ έχει τα δικά της σενάρια που μοιάζουν βγαλμένα από ταινία. Και ποιος καλύτερος να πρωταγωνιστήσει σε αυτή την ταινία από τον θρυλικό Γιώργο Πρίντεζη;
Σε ένα φιλικό αγώνα-θρίλερ που κανείς δεν περίμενε να εξελιχθεί έτσι, ο Ολυμπιακός επικράτησε της Μακάμπι Τελ Αβίβ με 84-83, χάρη σε μια τελευταία, θεαματική κίνηση του Πρίντεζη. Μπορεί ο ίδιος να έχει αποσυρθεί εδώ και δύο χρόνια από τα γήπεδα, αλλά ο θρύλος του ζωντάνεψε ξανά για μια νύχτα στο ΣΕΦ. Και τι νύχτα ήταν αυτή!
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η Μακάμπι κυριαρχούσε για μεγάλο μέρος του αγώνα, δημιουργώντας μάλιστα διψήφιες διαφορές. Όσο και αν ο Ολυμπιακός πάλευε να μείνει κοντά στο σκορ, η ομάδα από το Τελ Αβίβ έδειχνε να έχει το πάνω χέρι. Ο Σάσα Βεζένκοφ κρατούσε τον Ολυμπιακό ζωντανό στο πρώτο ημίχρονο, και ο Σακίλ ΜακΚίσικ ήρθε σαν από μηχανής θεός στο τρίτο δεκάλεπτο, προσπαθώντας να ξυπνήσει τους ερυθρόλευκους. Ωστόσο, η Μακάμπι δεν έδειχνε διατεθειμένη να χάσει τον έλεγχο του αγώνα.
Και ενώ όλα έδειχναν ότι η Μακάμπι είχε το πάνω χέρι, ο Ολυμπιακός κατάφερε να μειώσει τη διαφορά στους 4 πόντους λίγο πριν το τέλος (79-83). Η στιγμή του Πρίντεζη έφτασε όταν, ενώ η μπάλα βρισκόταν στα χέρια του Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος μέχρι τότε ήταν εντελώς άστοχος, ο Αμερικανός αποφάσισε να “καθαρίσει” το μυαλό του και να πετύχει ένα κρίσιμο τρίποντο, μειώνοντας τη διαφορά στον 1 πόντο.
Όμως η ιστορία δεν τελείωσε εκεί. Στην επόμενη επίθεση, ο Ολυμπιακός είχε την τελευταία λέξη. Και ποιος πήρε την μπάλα; Ο Γιώργος Πρίντεζης φυσικά. Ο άνθρωπος που, παρά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, δεν έχει ξεχάσει πώς να είναι μεγάλος παίκτης. Η μπάλα έφτασε στα χέρια του και, με το γνωστό πεταχτάρι που τον έκανε διάσημο, έγραψε τον επίλογο του αγώνα και χάρισε τη νίκη στον Ολυμπιακό.
Η βραδιά αυτή θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη των φιλάθλων του Ολυμπιακού και του ελληνικού μπάσκετ. Η τελευταία αυτή εμφάνιση του Γιώργου Πρίντεζη με το “15” στη φανέλα του Ολυμπιακού έκανε τον κόσμο να ονειρευτεί ξανά στιγμές δόξας και μεγάλων θριάμβων. Κι ας ήταν “μόνο” ένα φιλικό παιχνίδι.
Τελικά, ποιος χρειάζεται ταινίες όταν έχεις το μπάσκετ;
