Όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό, μιλάμε για μια ομάδα που ιστορικά είχε την καρδιά της γεμάτη από ελληνικό ταλέντο και ψυχή. Σήμερα, όμως, τα πράγματα φαίνεται να έχουν αλλάξει δραματικά. Στον τελευταίο αγώνα της Super League με τον Άρη, με τον προπονητή Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ να παρατάσσει την ομάδα, ο ελληνικός αέρας στην ενδεκάδα ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Ο μόνος Έλληνας ποδοσφαιριστής που κατάφερε να “τρυπώσει” στον αγωνιστικό χώρο ήταν ο τερματοφύλακας Τζολάκης. Ναι, καλά διαβάσατε. Ένας και μοναδικός.
Η κατάσταση αυτή φαίνεται ακόμη πιο τραγική όταν αναλογιστούμε την πορεία του Ολυμπιακού στον τελικό του Conference League απέναντι στη Φιορεντίνα. Τότε, ο Βάσκος προπονητής είχε «ευδοκιμήσει» τέσσερις Έλληνες στην ενδεκάδα, ενώ μάλιστα έκανε την κίνηση να βάλει και τον Μασούρα ως αλλαγή στο 106’, αντικαθιστώντας τον Ποντένσε. Εκείνη η μέρα φάνηκε σαν μια σπάνια λάμψη μιας ομάδας που κατανοεί τη σημασία του ντόπιου ταλέντου. Αλλά, μάλλον ήταν μια εξαίρεση που δεν επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Η προετοιμασία της ομάδας ήταν γεμάτη από νέους Έλληνες παίκτες, παιδιά από την Κ19 που έκαναν τη χώρα περήφανη, κερδίζοντας το Youth League, το “Champions League” των μικρών. Και όμως, αυτά τα παιδιά, τα «διαμαντάκια» όπως τα αποκαλούν οι φανατικοί φίλαθλοι, είναι πλέον εξαφανισμένα. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να τα κρατήσει στην άκρη, μακριά από τη λάμψη των αγώνων της Super League, απογοητεύοντας τους φιλάθλους του.
Αντί να χτίζει το μέλλον με τα δικά του παιδιά, ο Θρύλος επιλέγει να αγωνίζεται χωρίς την ελληνική ψυχή που τον έκανε τόσο μεγάλο. Και φυσικά, οι οπαδοί δικαιολογημένα αναρωτιούνται: Τι γίνεται με τη νέα γενιά των παικτών που μοχθεί και εργάζεται σκληρά για να κατακτήσει τις κορυφές; Γιατί αυτή η αδιαφορία για το ταλέντο που έχει φυτρώσει μέσα στις ίδιες τις ακαδημίες της ομάδας;
Ελπίδα για αλλαγή; Ίσως. Ελπίζουμε ότι ο Μεντιλίμπαρ θα αντιληφθεί ξανά, κάποια στιγμή, πως ο Ολυμπιακός χωρίς τους Έλληνες μοιάζει με άψυχο κορμί. Μπορεί τα ξένα ονόματα να προσφέρουν λάμψη και ταλέντο, αλλά η δύναμη του Ολυμπιακού πάντα έρχεται από τη σύνδεσή του με τον κόσμο και την πατρίδα του. Όσο και αν λατρεύουμε να βλέπουμε παίκτες από το εξωτερικό να αγωνίζονται με τα χρώματα του Θρύλου, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη στιγμή που ένας Έλληνας σηκώνει το τρόπαιο ψηλά, φωνάζοντας “Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!”
Αν ο Ολυμπιακός θέλει να κρατήσει την κληρονομιά του ζωντανή, καλό θα ήταν να ξαναδεί τι τον έκανε μεγάλο εξαρχής. Δεν είναι μόνο οι τίτλοι, δεν είναι μόνο τα τρόπαια. Είναι οι παίκτες που εκπροσωπούν την ομάδα και τη χώρα τους. Εάν συνεχιστεί η υποβάθμιση του ελληνικού στοιχείου, τότε ίσως δούμε έναν Ολυμπιακό που απλά δεν αναγνωρίζουμε πια….Άλλωστε το ίδιο έργο το είδαμε και επι εποχής Μάρτινς!
