Ο αγώνας της Παρτιζάν με τον Ολυμπιακό μπορεί να ολοκληρώθηκε, αλλά η γεύση που άφησε είναι δύσκολα περιγράψιμη. Όχι επειδή παρακολουθήσαμε ένα συναρπαστικό παιχνίδι μπάσκετ, αλλά γιατί η συμπεριφορά της σερβικής ομάδας θύμισε περισσότερο κακόγουστο θεατρικό έργο παρά σοβαρό αθλητικό γεγονός.
Ο βοηθός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αντί να συνεισφέρει με την εμπειρία του στην ομάδα, επέλεξε να πρωταγωνιστήσει σε σκηνές απείρου κάλλους. Οι κραυγές και τα παράπονα έφτασαν στα όρια της γελοιότητας, ενώ η χυδαιότητα με την οποία απευθυνόταν στους διαιτητές είναι άξια αναφοράς – όχι όμως για το αγωνιστικό επίπεδο, αλλά για τη… θεατρική του δεινότητα. Αν ο στόχος ήταν να τραβήξει τα βλέμματα μακριά από την ανεπάρκεια της ομάδας στο παρκέ, τότε αξίζουν συγχαρητήρια. Εξαιρετική σκηνοθεσία και ερμηνεία!
Όσο για το έμψυχο δυναμικό της Παρτιζάν, ας είμαστε ειλικρινείς. Οι “αστέρες” της ομάδας, που έχει μπάτζετ 25 εκατομμύρια ευρώ, δύσκολα θα ξεχώριζαν σε πρωταθλήματα χαμηλότερης κατηγορίας. Όταν η κορυφαία τους διάκριση είναι το βραβείο MVP στην τουρκική λίγκα, γίνεται ξεκάθαρο ότι το ταβάνι τους είναι αρκετά χαμηλό. Και η απόδειξη; Μια 4η νίκη σε 12 αγωνιστικές, που πανηγυρίστηκε λες και κατέκτησαν το Final Four.
Είναι αλήθεια ότι στο μπάσκετ κάθε ομάδα έχει καλές και κακές στιγμές. Αλλά η Παρτιζάν φαίνεται να έχει βαλθεί να αποδείξει ότι μπορεί να πέσει ακόμα χαμηλότερα. Οι κραυγαλέες αντιδράσεις από τον πάγκο και η διαρκής προσπάθεια να δημιουργηθούν εντυπώσεις έξω από το παρκέ δείχνουν μια ομάδα που δεν ενδιαφέρεται για την πραγματική πρόοδο. Το μόνο που μοιάζει να τους απασχολεί είναι πώς να κερδίσουν με κάθε κόστος, ακόμη κι αν χρειαστεί να επιστρατεύσουν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο.
Η Παρτιζάν εκπέμπει την εικόνα μιας ομάδας που αγωνίζεται περισσότερο για να καλύψει τα κόμπλεξ της παρά για να αποδείξει την αξία της. Οι οπαδοί της, που είναι γνωστοί για την έντονη υποστήριξή τους, αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό το χάλι. Όταν όμως οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές –προπονητές και παίκτες– μετατρέπουν το άθλημα σε θέατρο του παραλόγου, τι μπορεί να περιμένει κανείς από το κοινό;
Συνολικά, το μόνο που μένει να πούμε είναι ότι η Παρτιζάν είναι ο καθρέφτης της ίδιας της φιλοσοφίας της: φασαρία, θόρυβος και στο τέλος, το απόλυτο τίποτα. Αν θέλουν να συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν στο… τσίρκο, είναι ελεύθεροι. Στον πραγματικό αθλητισμό, όμως, το μόνο που τους περιμένει είναι η αφάνεια.
