Τι κρίμα! Όσοι τόλμησαν να πιστέψουν ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να χάσει από τον Πανιώνιο, σίγουρα ένιωσαν την απογοήτευση να τους κυριεύει. Όχι, φυσικά, επειδή ήταν αδύνατον να συμβεί – άλλωστε, η ομάδα της Νέας Σμύρνης ήταν εμφανώς ανώτερη στο παρκέ. Αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με την… «τύχη» του Παναθηναϊκού;
Στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού, όταν η μπάλα καίει και η αγωνία κορυφώνεται, ο Παναθηναϊκός αποδεικνύει πως δεν χρειάζεται να παίξει καλύτερα – αρκεί να υπάρχει εκείνη η «μαγική παρέμβαση» που μεταφέρει το αποτέλεσμα προς το «σωστό» μέρος. Όλος ο κόσμος το είδε: ο Πανιώνιος άξιζε τη νίκη, αλλά η ιστορία ξαναγράφτηκε όπως πολλές φορές στο παρελθόν. Μια νοσταλγία για άλλες εποχές φάνηκε να πλανάται στο γήπεδο.
Για τον Εργκίν Αταμάν, η κατάσταση μοιάζει να βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στη δίνη της αναποτελεσματικότητας. Οι φωνές στα αποδυτήρια δεν φέρνουν αποτελέσματα, οι παίκτες δείχνουν χαμένοι, και οι προπονήσεις μοιάζουν περισσότερο με… κακή παρένθεση. Παρά ταύτα, η ομάδα του κατάφερε να ξεφύγει από τον εφιάλτη και να φύγει με μια νίκη με διαφορά δύο πόντων (83-85). Να πούμε «τυχερός» ο Αταμάν; Ή μήπως εξαιρετικά… ευνοημένος;
Ο «νεοφώτιστος» Πανιώνιος έδειξε ψυχή, πάθος και αγωνιστική ανωτερότητα απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που δυσκολεύεται να βρει τον βηματισμό του. Ήταν η ομάδα που έπαιξε πραγματικό μπάσκετ, με καθαρότητα και αγωνιστικότητα, και απέδειξε ότι δικαιούται τον σεβασμό όλων. Αλλά όπως φαίνεται, ο σεβασμός στο γήπεδο δεν είναι πάντα αρκετός.
Οι προπονήσεις του Παναθηναϊκού μοιάζουν να αποτυγχάνουν παταγωδώς, με τον Τούρκο προπονητή να «κολλάει» στην οθόνη με τα βίντεο, αλλά το παρκέ να λέει μια διαφορετική ιστορία. Ίσως αντί για ανάλυση φάσεων, ο Αταμάν να πρέπει να αρχίσει μαθήματα «πώς να κρατήσεις τα αποδυτήρια».
Ήταν ο Παναθηναϊκός καλύτερος; Όχι. Άξιζε να κερδίσει; Επίσης όχι. Αλλά για ακόμα μία φορά, το σκορ τα είπε αλλιώς. Το ερώτημα που γεννιέται είναι απλό: πόσο ακόμα θα διαρκέσει αυτή η… τύχη του Παναθηναϊκού; Ή μήπως η λέξη «τύχη» χρειάζεται πλέον εισαγωγικά;
