Αν υπάρχει κάτι που έχει γίνει παράδοση στον ελληνικό αθλητισμό, είναι ότι μετά από κάθε ήττα της ΑΕΚ από τον Ολυμπιακό, ακολουθεί μια απολαυστική επίδειξη… πληγωμένου μεγαλείου. Και το χθεσινό show στο Καραϊσκάκη ήταν μια ακόμα παράσταση από εκείνες που δεν χορταίνεις να βλέπεις. Όχι για την ποιότητα της μπάλας (γιατί από την ΑΕΚ δεν είδαμε και πολλή), αλλά για τον τρόπο που προσπάθησαν για ακόμη μία φορά να γλιτώσουν την ντροπή… ρίχνοντας ευθύνες στους άλλους.
Όταν δεν μπορείς να παίξεις, τουλάχιστον… κάνε φασαρία
Η ΑΕΚ ήρθε στο Φάληρο με αποστολή: όχι να κερδίσει, όχι να διεκδικήσει, αλλά απλώς να περιορίσει τη ζημιά. Και πώς το έκανε αυτό; Με καθυστερήσεις, με φάουλ, με προσπάθεια να ρίξει το ματς στον ρυθμό του… δημοτικού. Όμως, ακόμα κι έτσι, ο Ολυμπιακός βρήκε τη λύση, βρήκε το γκολ, και τους άφησε για άλλη μια φορά με σκυμμένο το κεφάλι.
Και τι ακολούθησε; Φωνές, ένταση, αποβολές, και δηλώσεις που ούτε σε δραματική σειρά της prime time δεν θα έπιαναν τόσο… δραματικό τόνο. Όταν λένε “είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ”, λογικά εννοούν ότι είναι αλλιώς να χάνεις και να κατηγορείς τους άλλους για αυτό.
Το «ήθος» που έγινε ανέκδοτο
Μια ομάδα που ευαγγελίζεται «ήθος» και «διαφορετική φιλοσοφία», αλλά σε κάθε ματς με τον Ολυμπιακό καταλήγει να προκαλεί επεισόδια και να φεύγει με αποβολές, ίσως πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Δεν είναι «κακή στιγμή», δεν είναι «ένταση αγώνα» – είναι επανάληψη, και μάλιστα κουραστική.
Γελάει όλος ο πλανήτης, κυριολεκτικά. Γιατί οι δηλώσεις και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν το 1-0 δεν είναι μόνο υπερβολικές, είναι και αποκαλυπτικές: η ΑΕΚ δεν αντέχει να βλέπει τον Θρύλο να σηκώνει κούπες. Και ειδικά όταν συμβαίνει στο σπίτι του, στα 100 του χρόνια, και με την Ένωση να γιορτάζει τα δικά της γενέθλια… με ήττα, η ενόχληση μοιάζει να φτάνει επίπεδο ιστορικής ζήλιας.
Ένας Θρύλος με γκολ – και μια ΑΕΚ με… παράπονα
Ο Ολυμπιακός, χωρίς να κάνει το καλύτερο ματς της σεζόν, πήρε αυτό που ήθελε, καθάρισε τη δουλειά, σήκωσε την κούπα και συνέχισε την πορεία του ως ο κυρίαρχος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από την άλλη, η ΑΕΚ πήγε για να αντέξει και τελικά ούτε αυτό κατάφερε. Αλλά επειδή το fair play δεν το επιλέγεις όταν χάνεις, είπαμε πάλι τα ίδια: ένταση, νεύρα, χαμός. Κάτι σαν το sequel μιας ταινίας που ξέρεις ακριβώς πώς θα τελειώσει.
Αλήθεια, ποιον νομίζετε ότι πείσατε με αυτή την αντίδραση; Το κοινό στο γήπεδο πανηγύρισε, η κούπα πήγε Πειραιά, και ο Μεντιλίμπαρ πανηγύρισε τον τίτλο σαν αρχηγός. Αντίθετα, στην ΑΕΚ, το μόνο που σηκώθηκε ήταν η πίεση.
Άντε και του χρόνου (με την ίδια γεύση;)
Αν όντως πιστεύουν στην ΑΕΚ ότι “δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα”, τότε κρατάνε μικρό καλάθι. Γιατί όσο υπάρχει αυτός ο Ολυμπιακός, όσο υπάρχουν παίκτες που ξέρουν να διαχειρίζονται τα μεγάλα ματς, και ένας προπονητής που κάνει ομάδα με αρχές και πειθαρχία, οι βραδιές αυτές θα επαναλαμβάνονται. Και κάθε φορά που θα φεύγουν με σκυμμένο κεφάλι, το μόνο που θα αλλάζει θα είναι οι δηλώσεις – όχι το αποτέλεσμα.
Ο Ολυμπιακός είναι το αφεντικό. Και τα αφεντικά δεν μπαίνουν σε δραματικές εξηγήσεις. Απλά… κερδίζουν.
