Όταν ακούς τη λέξη «ντέρμπι», το μυαλό σου τρέχει σε ματσάρες, ένταση, πάθος και στιγμές που κόβουν την ανάσα. Και μετά βλέπεις το ΑΕΚ-Άρης. Ένα παιχνίδι που θύμιζε περισσότερο καλοκαιρινό φιλικό για προετοιμασία στα 3-5 Πηγάδια, παρά αγώνα πρωταθλήματος. Το «ντέρμπι της πλάκας» ανάμεσα σε δύο ομάδες που έμοιαζαν να έχουν πιο σοβαρά ζητήματα στο κεφάλι τους – η μία πώς να μην ξεφτιλιστεί εντελώς, η άλλη πώς να κερδίσει χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα.
Η εμφάνιση του Άρη στην OPAP Arena ήταν… ένα ποίημα! Ένα ποίημα αφιερωμένο στην πλήρη απάθεια. Οι παίκτες του έμοιαζαν σαν να είχαν ξεχάσει ότι βρίσκονται στο γήπεδο, αντί για καμιά καφετέρια της Νέας Φιλαδέλφειας. Ούτε μία τελική στο πρώτο ημίχρονο! Μηδέν δημιουργικότητα, μηδέν πάθος, μηδέν διάθεση.
Αν η λέξη «αντίδραση» είχε ανθρώπινη μορφή, σίγουρα θα είχε εξαφανιστεί από το λεξικό του Άρη. Και το καλύτερο; Με το που ξεκινά το δεύτερο ημίχρονο, αντί να δείξουν σημάδια ζωής, τρώνε και τρίτο γκολ πριν καλά-καλά καταλάβουμε ότι άρχισε το παιχνίδι.
Α, η ΑΕΚ! Η αγαπημένη μας πονεμένη ιστορία με τον Ματίας Αλμέιδα στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Πριν λίγες εβδομάδες, τον είχαν δει ως τον κύριο υπεύθυνο για τη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό. «Να φύγει, να πάει πίσω στην Αργεντινή», έλεγαν οι πιο οργισμένοι οπαδοί. Σήμερα, μετά τη νίκη απέναντι στον Άρη-σκιώδη αντίπαλο, τον αποθεώνουν ξανά! Μην ανησυχείτε όμως, παιδιά, μόλις έρθει η επόμενη κατραπακιά, θα τον θυμηθούν πάλι ως «τουρίστα». Η συνέπεια δεν είναι το δυνατό χαρτί του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αν αναρωτιέστε τι συνέβαινε στο μυαλό των παικτών του Άρη κατά τη διάρκεια του αγώνα, η απάντηση είναι απλή: είχαν το μυαλό τους στα εγκαίνια του Μετρό Θεσσαλονίκης. Καμία άλλη λογική εξήγηση δεν μπορεί να αιτιολογήσει αυτήν την πλήρη έλλειψη διάθεσης. Είναι λες και κάποιος τους είπε ότι η εμφάνισή τους στην OPAP Arena δεν είχε καμία σημασία – μόνο τα βαγόνια και οι σταθμοί μετρούσαν.
