Ο Ολυμπιακός έβγαλε το πορτοφόλι και πήρε τον Σέιμπεν Λι από τη Μανίσα, δίνοντας τέλος στις φήμες που τον συνέδεαν με την ομάδα εδώ και καιρό. Δεν λέμε, ο τύπος έχει ταλέντο. Τον είδαμε στη Μακάμπι πέρσι να σκίζει τις άμυνες με τις διεισδύσεις του και φέτος στην Τουρκία να δείχνει ότι μπορεί να γίνει απειλή όταν έχει χώρο μπροστά του. Είναι γρήγορος, δυναμικός και ξέρει να τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι. Αλλά μέχρι εκεί. Αν περιμένεις να σου βάλει τρίποντα ή να κλειδώσει τον αντίπαλο στην άμυνα, μάλλον θα απογοητευτείς. Είναι παίκτης με συγκεκριμένα όπλα, που λειτούργησε στη Μανίσα γιατί η μπάλα περνούσε συνέχεια από τα χέρια του. Στον Πειραιά, όμως, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.
Με τον Γουόκαπ εκτός και τον Γκος να μην μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, η ομάδα χρειαζόταν οπωσδήποτε ενίσχυση στα γκαρντ. Οι τραυματισμοί έχουν χτυπήσει την πόρτα φέτος και το rotation μοιάζει με παζλ που δεν λέει να συμπληρωθεί. Ο Λι ήρθε για να δώσει λύση, αλλά ρε παιδιά, δεν υπήρχε κάτι έτοιμο μέσα στην ομάδα; Κοιτάω τον Ντόρσεϊ και αναρωτιέμαι γιατί δεν του δίνεται η ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να κάνει. Ένας παίκτης με τρομερό ένστικτο στο σουτ, που όταν βρει ρυθμό μπορεί να κάψει τα αντίπαλα καλάθια από τα 6,75. Εντάξει, δεν είναι στην καλύτερη φυσική κατάσταση και ίσως χρειάζεται έναν ώμο να του πει «πήγαινε και σάρωσέ τους», αλλά δεν γίνεται να μένει στον πάγκο στα κρίσιμα ματς και να ψάχνουμε λύσεις απ’ έξω.
Ας δούμε τι έχουμε στα γκαρντ πέρα από τον Γκος. Ο Λι, που είπαμε, είναι καλός για να μπουκάρει, αλλά μην του ζητήσεις πολλά παραπάνω. Ο Ντόρσεϊ, που για μένα είναι ο κρυμμένος άσος, αρκεί να του δώσεις χρόνο και να τον εμπιστευτείς. Μετά έχουμε τον Βιλντόσα, μυαλωμένος, ψυχωμένος, το παλεύει και δίνει την ψυχή του, αλλά μοιάζει να σπάει εύκολα – σαν να ’ναι από πορσελάνη. Ο Μήτρου Λονγκ πάλι, που ήρθε με φόρα από την ΑΕΚ, δεν δείχνει να πείθει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος – εκεί έπαιρνε καμιά δεκαριά λεπτά και τέλος. Και ο Έβανς; Μην το συζητάς καν, ο άνθρωπος είναι ακόμα στον κόσμο των τραυματισμών. Με τέτοιο χτύπημα, το πιο πιθανό είναι να τον δούμε κανονικά του χρόνου, αν όλα πάνε καλά.
Και φτάνουμε πάλι στον Ντόρσεϊ. Ρε σεις, αυτός ο παίκτης έχει κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα, το χέρι του καίει όταν πρέπει και μπορεί να σου γυρίσει ένα ματς μόνος του. Το θέμα του είναι καθαρά στο μυαλό – χρειάζεται έναν προπονητή να τον πάρει από το χέρι και να του πει «είσαι ο άνθρωπός μου». Φαντάσου τον σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό του Αταμάν, που ξέρει να βγάζει το καλύτερο από τέτοιους τύπους. Στον Ολυμπιακό, όμως, μένει στη γωνία, ενώ η ομάδα δίνει λεφτά για παίκτες που δεν καλύπτουν τα κενά του. Με τόσες απουσίες φέτος, δεν είναι κρίμα να μην του δοθεί μια σωστή ευκαιρία; Σε ένα rotation που ανοίγει, ο Ντόρσεϊ θα μπορούσε να γίνει ο X-factor που ψάχνουμε.
Και τώρα τι;
Ο Σέιμπεν Λι είναι εδώ, καλώς ή κακώς, και θα δείξει στην πράξη αν μπορεί να δέσει με την ομάδα. Για να παινέψουμε και το σπίτι μας, είχαμε δίκιο που φωνάζαμε για μεταγραφή, αφού δυστυχώς για ακόμα μια φορά επιβεβαιωθήκαμε με τον νέο τραυματισμό του Γκος χτες στην Ιταλία! Αλλά αν με ρωτάς, η λύση ίσως να ήταν ήδη στο Λιμάνι, φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Ντόρσεϊ δεν είναι τέλειος, αλλά έχει το ταλέντο να κάνει τη διαφορά, ειδικά τώρα που η ομάδα ψάχνει απεγνωσμένα στήριγμα. Ας ελπίσουμε να τον δούμε να παίρνει τα λεπτά που του αξίζουν. Με μισή ομάδα εκτός, κάθε χέρι που μπορεί να βοηθήσει μετράει διπλά.
