Δεν ξέρεις πια τι να πεις και τι να γράψεις με τον Ευρωπαίο Παναθηναϊκό που κάνει τα πάντα για να μας πείσει ότι είναι μεγάλη ομάδα. Τα λόγια τα μεγάλα όμως φαίνεται ότι για όλους στο πράσινο στρατόπεδο τελειώσανε μπροστά στο αποψινό σοκ. Ο Παναθηναϊκός πήγε στη Λαμία για να παίξει με την τελευταία ομάδα της βαθμολογίας, μια ομάδα που ουσιαστικά έχει υποβιβαστεί, και κατάφερε να χάσει με 3-1. Είναι από αυτές τις ήττες που δεν μπορείς να τις χωνέψεις, που σε αφήνουν άναυδο και σου κόβουν κάθε ελπίδα.
Η Λαμία δεν είχε κερδίσει από τον Αύγουστο, και ο Παναθηναϊκός πήγε και την «ανέστησε». Όπως πέρσι έχασε βαθμούς από Κηφισιά και Λαμία λίγο πριν τα play-off, έτσι και φέτος έκανε το ίδιο λάθος, αυτή τη φορά εκτός έδρας. Και κάπου εδώ η κούρσα για το πρωτάθλημα τελειώνει για τους «πράσινους». Δεν είναι ότι αν κέρδιζαν θα άλλαζαν τα πάντα – η διαφορά από την κορυφή ήταν ήδη μεγάλη – αλλά η εικόνα της ομάδας δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να ελπίζεις πια.
Πας να παίξεις ένα ματς που πρέπει να πάρεις πάση θυσία, και στο 5ο λεπτό δέχεσαι γκολ επιπέδου τοπικού. Ισοφαρίζεις, νομίζεις ότι το γυρνάς, και ξαφνικά ο Φουρτάδο – ναι, ο Φουρτάδο, που στον Παναθηναϊκό Β’ δεν έκανε τίποτα και η ομάδα υποβιβάστηκε – γίνεται Μέσι και σου βάζει το δεύτερο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται ο Μαντσίνι στο τρίτο γκολ και κάνει κάτι πρωτοφανές, πετάει τη μπάλα για να διακόψει το παιχνίδι, ενώ ο Ντραγκόφσκι είχε αποκρούσει. Λίγο πριν, είχε σταματήσει να τρέχει, νομίζοντας ότι η μπάλα βγήκε άουτ – που δεν είχε βγει. Ο κανονισμός λέει πέναλτι για τέτοια κίνηση, και το 3-1 έβαλε ταφόπλακα.
Η Λαμία, που δεν σκόραρε εδώ και αιώνες, έβαλε τρία γκολ. Ο Παναθηναϊκός ήταν σε πανικό από το πρώτο λεπτό, με τις συνεχείς διαμαρτυρίες από τον πάγκο να χειροτερεύουν τα πράγματα αντί να βοηθούν. Ο Βιτόρια δεν ήταν σε καλή μέρα – ούτε η ενδεκάδα του με 4-4-2 λειτούργησε, ούτε οι αλλαγές του έφεραν κάτι. Όμως, για την απώλεια του πρωταθλήματος φέτος, είναι ο τελευταίος που φταίει. Τον φώναξαν τον Οκτώβριο να μαζέψει τα «ασυμμάζευτα», και έκανε ό,τι μπορούσε. Η ευθύνη πέφτει σε όλους, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, με τον Πορτογάλο να έχει το μικρότερο μερίδιο.
Όταν παίζεις στον Παναθηναϊκό, ξέρεις ότι ο κόσμος περιμένει ένα πρωτάθλημα εδώ και χρόνια, ότι έχει στεναχωρηθεί τόσο που δεν αντέχει άλλο. Μπαίνεις σε κάθε ματς σαν να μην υπάρχει αύριο, ειδικά σε τέτοια παιχνίδια που είναι «must win». Όχι όπως μπήκαν σήμερα, χωρίς πάθος, χωρίς συγκέντρωση, χωρίς ψυχή. Η ήττα από τη Λαμία δεν είναι απλά τρεις χαμένοι βαθμοί – είναι η απόδειξη ότι η ομάδα δεν έχει τη νοοτροπία και δεν είναι … μεγάλη ομάδα!
