Ωραία είναι τα mind games. Χρήσιμα για να γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα και να δίνουν «τροφή» στους οπαδούς. Αλλά κάποια στιγμή, η πραγματικότητα έρχεται αμείλικτη. Και αυτή η πραγματικότητα λέει πως ο Παναθηναϊκός, που κάποτε έκανε την Ευρώπη να τον τρέμει, είναι σήμερα μια σκιά του εαυτού του.
Πριν λίγες ημέρες, ο Εργκίν Αταμάν καλούσε τους οπαδούς να κλείσουν εισιτήρια για το Final 4 στο Άμπου Ντάμπι, με ύφος που θύμιζε μάγο έτοιμο να μεταμορφώσει την ομάδα του. Λίγες ώρες νωρίτερα, χαρακτήριζε τους παίκτες του «ομάδα παλαιμάχων» μετά την ήττα στο Βελιγράδι. Στην Κωνσταντινούπολη, οι «παλαίμαχοι» έγιναν… παιδιά, όπως δήλωσε μετά τη νέα συντριβή.
Ειλικρινά, είναι να αναρωτιέται κανείς: πού χάθηκε αυτή η φοβερή ομάδα που πέρυσι (υποτίθεται) έκανε την Ευρώπη να της υποκλιθεί; Και κυρίως, αντιλαμβάνεται κανείς από τους υπεύθυνους του τωρινού Παναθηναϊκού ότι αυτή η εικόνα προσβάλλει το βαρύ αστέρι στη φανέλα;
Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε απλώς από την Εφές. Διασύρθηκε στην Πόλη με τον Τούρκο απλώς να παρακολουθεί τον αγώνα όπως έκανε και ο γιος του Σαρπ που δεν ήξερε ποια καλάθια να πανηγυρίσει. Στο -26 έκλεισε η ντροπή, αλλά η πραγματική απόσταση της ομάδας από την Εφές –και συνολικά από την κορυφαία EuroLeague– φαίνεται να είναι… έτη φωτός. Το 22-20 του πρώτου δεκαλέπτου γρήγορα έγινε παρελθόν, καθώς η άμυνα-ανέκδοτο και η επίθεση χωρίς λογική άνοιξαν διάπλατα την πόρτα της συντριβής.
Η Εφές έκανε πάρτι, με 70.7% στα δίποντα, 40% στα τρίποντα, 20 ασίστ και 10 κλεψίματα. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, κατέγραψε 5/24 τρίποντα, 40% στα δίποντα και 11 ασίστ – στοιχεία που θα έκαναν ακόμα και μια μεσαία ομάδα να νιώθει ντροπή.
Η απουσία του Κέντρικ Ναν παρουσιάζεται ως μια εύκολη δικαιολογία για την κατρακύλα. Όμως η αλήθεια είναι πως ούτε ο Ναν ούτε κανείς άλλος θα μπορούσε να σώσει μια ομάδα που δείχνει τόσο ασύνδετη και άνευρη. Ο Παναθηναϊκός δεν παλεύει, δεν δείχνει ψυχή και –κυρίως– δεν δείχνει να καταλαβαίνει τι εκπροσωπεί.
Ο Αταμάν, με την επικοινωνιακή του δεινότητα, μπορεί να πείσει πολλούς για τις προθέσεις του. Όμως η δουλειά του δεν είναι να μιλά, αλλά να παρουσιάσει μια ομάδα που να σέβεται τον εαυτό της. Αντιθέτως, βλέπουμε έναν Παναθηναϊκό που, αντί να διεκδικεί νίκες, διεκδικεί την… πρωτοκαθεδρία στις δικαιολογίες και εκείνον να βρίσκεται στον δικό του κόσμο.
