Σε μια ακόμη επεισοδιακή στιγμή της ποδοσφαιρικής ιστορίας, ο αθλητικός διευθυντής της Στεάουα, Μιχάι Στόιτσα, αποφάσισε να κάνει το δικό του σόου μετά την ισοπαλία της ομάδας του απέναντι στον Ολυμπιακό. Ενθουσιασμένος από την απόδοση του αρχηγού Ντάριους Ολάρου, ο Στόιτσα δεν έχασε την ευκαιρία να προσφέρει στο κοινό μια σειρά από δηλώσεις που μόνο ως «αξιομνημόνευτες» μπορούν να χαρακτηριστούν.
Με τρόπο που θύμιζε περισσότερο επαγγελματία μάνατζερ που προωθεί το προϊόν του παρά έναν αντικειμενικό παρατηρητή, ο Στόιτσα ανέφερε:
«Ήταν απίστευτες όλες οι ενέργειές του. Όταν παίρνει την μπάλα, ανεβαίνει ο ρυθμός της Στεάουα. Οι παίκτες του Ολυμπιακού τον κλοτσούσαν, γιατί δεν μπορούσαν να τον σταματήσουν.»
Μπορεί να θεωρηθεί ως δείγμα πάθους για την ομάδα του, αλλά αυτή η αναφορά στις «κλοτσιές» των παικτών του Ολυμπιακού μάλλον περισσότερο αποπνέει απόγνωση παρά ψύχραιμη ανάλυση. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τους παίκτες του Ολυμπιακού να οργανώνουν… εργαστήριο για το πώς να σταματούν τον Ολάρου, ενώ οι ίδιοι συμμετέχουν στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Η πιο απολαυστική στιγμή ήταν όταν ο Στόιτσα έθεσε στον αέρα το εξής φιλοσοφικό ερώτημα:
«Αν αυτός δεν είναι παίκτης 5 εκατ. ευρώ, τότε ποιος είναι; Βρείτε μου έναν παίκτη από τον Ολυμπιακό που να έχει την ποιότητά του. Δεν πρόκειται να βρείτε. Σας το υπογράφω.»
Κάπου εδώ, οι υποψίες ότι ο Στόιτσα μπορεί να έχει μπερδέψει την αγορά των μεταγραφών με αυτή των σουπερμάρκετ αρχίζουν να αποκτούν βάση. Πέντε εκατομμύρια ευρώ; Για έναν παίκτη που, αν μη τι άλλο, η μόνη του «αναγνωρισιμότητα» προκύπτει από τις δηλώσεις του ίδιου του Στόιτσα;
Φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα ήταν το πώς η ισοπαλία παρουσιάστηκε σχεδόν ως θρίαμβος. Θα έλεγε κανείς ότι οι Ρουμάνοι έφτασαν στον τελικό του Champions League, μόνο που ξέχασαν να το ανακοινώσουν. Το αποτέλεσμα; Μια υπερβολή που μάλλον επισκιάζει την όποια σοβαρή προσπάθεια της ομάδας τους.
Διαβάστε ακόμα
Είναι, όμως, τέτοιες δηλώσεις που κάνουν το ποδόσφαιρο τόσο απολαυστικό. Γιατί, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι σαν τον Στόιτσα, πού θα βρίσκαμε αφορμή να γελάσουμε λίγο περισσότερο με τις… υπερβολές του αθλήματος;
